Πλάθοντας τα σύννεφα

Αγαπημένη παιδική συνήθεια ήταν να χαζεύω έξω από το παράθυρο στο αυτοκίνητο την ώρα που οικογενειακώς ταξιδεύαμε. Αγαπούσα να κοιτώ τα σύννεφα και να ερμηνεύω τα σχήματα τους. Ένας δεινόσαυρος χόρευε με έναν ιππόκαμπο πλάι σε καρδούλες και μαργαρίτες. Μάτια παιδικά, φαντασιακά και λαίμαργα για νέες εικόνες. Εικόνες εξωπραγματικές, μη ρεαλιστικές και πραγματοποιήσιμες, όμως μαγικά επιθυμητές.

Λευκά αιωρούμενα πούπουλα, άμορφα, περίμεναν να πάρουν ζωή μέσα από τα δικά μου μάτια μα περισσότερο μέσα από την εξωτερίκευση της διάθεσης μου. Διότι η τελική εικόνα που έφτανε στα μάτια μου δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αυτό που ένιωθα και ψυχικά βίωνα. Το εκάστοτε σύννεφο αντικατόπτριζε την ψυχική μου κατάσταση και το έβρισκα γοητευτικό και ενδιαφέρον.

Ίσως γι αυτό συνέχισα να έχω αυτή την τάση μεγαλώνοντας και να πλάθω εικόνες και ιστορίες με ανθρώπους αυτή τη φορά. Στη ρευστή κατάσταση της πρώτης γνωριμίας και ανάλογα με τις επιθυμίες μου και τις ανάγκες μου έπλεκα τις ανάλογες ιστορίες πλάθοντας ανάλογα με τα γούστα μου τον χαρακτήρα του απέναντι. Μόνο που ξεχνούσα ότι ο άλλος άνθρωπος δεν είναι η άμορφη, σχεδόν ιδεατή μάζα από μπαμπάκι. Οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις δεν οφείλονταν τόσο στις πράξεις του άλλου ατόμου όσο σε όσα εγώ περίμενα να πράξει ή να νιώσει. Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι όφειλε να πράξει όπως λαχταρούσα. Η νοητή αναπαράσταση των γεγονότων απείχε μίλια από την ρεαλιστική ροή των πραγμάτων.

Μα μήπως θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά; Σε ξένο σώμα γίνεται να φορέσουμε δανεικό ρούχο; Θα είναι μικρό ή θα περισσεύει. Πώς να φορέσουμε την δική μας επιθυμητή εκδοχή της ιστορίας; Το πάθος είναι άθλημα για έναν. Ένας καίγεται, ένας πονάει, ένας ρημάζεται. Παθιάζεται με μια ιδέα, μια επιθυμία και θολωμένος παλεύει να την υλοποιήσει. Διότι μόνο με θολωμένο μάτι ψυχής μπορεί κανείς να αντέξει το πάθος, τη παραφορά, την φλόγα, την πυρκαγιά. Η λογική, ως τελείως περιττός παράγοντας, είναι απούσα.

Οι σχέσεις που βασίζονται στο πάθος και στην αδάμαστη επιθυμία είναι συνήθως και καταδικασμένες. Είναι ο φαύλος κύκλος μεταξύ ιδεατού και πάθους. Αντικρίζουμε το άτομο που θα μας εμπνεύσει να πλάσουμε την ιστορία, όπως τότε που χαζεύαμε το σύννεφο, εξορίζουμε τη λογική και παλεύουμε να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας να ζήσουμε αυτήν ακριβώς την ιστορία με αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο.  Τυφλωνόμαστε, παθιαζόμαστε, αφήνουμε τη δίνη να μας καταπιεί, νιώθουμε ζωντανοί. Μέσα στη θολούρα, η εξόριστη λογική εκδικητικά μας ψιθυρίζει ότι υπάρχει σύντομη ημερομηνία λήξης. Και αυτό είναι που μας κάνει να μπήγουμε τα νύχια μας όλο και πιο βαθιά στην ιδεατή και πάλλευκη ιστορία μας και άρα στην καρδιά μας. Το πάθος ουσιαστικά είναι ο ηθικός αυτουργός για την αυτοχειρία της καρδιάς μας. Αλλά εκεί είναι και η σκληρή ομορφιά του. Μας παρασέρνει σε ένα τρελό βήμα, χωρίς ρυθμό, μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί, να πάλλεται κάθε φλέβα του κορμιού μας, για να έρθει έπειτα σχεδόν ηδονικά, να μας ισοπεδώσει. Ρουφάμε αχόρταγα ακόμη και την συντριβή.

Προοπτική ανάπτυξης και εξέλιξης έχει η σχέση η ήπια, αυτή που ρέει αβίαστα, ακοπίαστα. Δεν τραβάς τον άλλο να ακολουθήσει, δεν τον σέρνεις, δεν τον φρενάρεις γιατί είναι ήδη εκεί, δίπλα σου, με ταυτόχρονο βηματισμό. Δεν είναι η σχέση αυτή που μετράς τα δευτερόλεπτα για να δεις τον άλλο αλλά αυτή που δεν κατάλαβες πότε πέρασε όλος αυτός ο καιρός μαζί του. Αυτή που θα σου προσφέρει την στοχευμένη ένταση και την υπέροχη γαλήνη. Αυτή που προκαλεί ευφορία, μέθη και ζάλη. Αυτή που σε μετατρέπει ιπτάμενη κατάλευκη μπάλα στον ουρανό. Η έλλειψη φραγμών και προβλημάτων επιτρέπει να συνδυάσουμε λογική και συναίσθημα, σε τέτοιο βαθμό ώστε κανένα από τα δύο να μην είναι αδικημένο, ξέρουμε με ποιον είμαστε και γιατί είμαστε. Αυτού του είδους η κατάσταση είναι σπορ για δύο, ομαδικό και άρα συνεργατικό. Είναι το ποτάμι το ασφαλές, το γάργαρο, με θολά σημεία τόσα ώστε να μην είναι κοινότυπο και βαρετό.

Το πάθος είναι σαν την πυρκαγιά. Αφήνει στάχτες στο πέρασμα του. Είναι μια ηδονική αυτοκαταστροφική μας τάση. Απαραίτητο, σαν τη Σταύρωση πριν την Ανάσταση. Κορύφωση και γκρέμισμα σε κλάσμα δευτερολέπτου. Από την άλλη, υπάρχει ο έρωτας με εντάσεις ελεγχόμενες και εθιστική γαλήνη. Κοιμούνται σε ένα κρεβάτι, ξυπνάνε στο ίδιο μαξιλάρι, μοιράζονται όνειρα και στιγμές. Αιωρούνται σε μία φούσκα ομόνοιας και ασφάλειας. Ουσιαστικά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Του ψυχισμού μας και της εκάστοτε συγκυρίας που μας προκαλούν να ερμηνεύσουμε αναλόγως τις τρέχουσες καταστάσεις. Πάντα βέβαια, είναι απαραίτητο και το αντικείμενο του πόθου. Ο άνθρωπος αυτός που θα εμπνεύσει, που θα παγιδεύσει το μυαλό μας σε καινούριες περιπέτειες. Ας είναι και άξιος να τις αξιοποιήσει, χωρίς να δημιουργεί αρνητικά φορτισμένα σύννεφα, γκρίζα, μουντά, έτοιμα να καταστείλουν και την πιο δυνατή φλόγα. Σε κάθε περίπτωση, όσο προχωρούσε το αυτοκίνητο νέα σύννεφα εμφανίζονταν μπροστά μου και καινούριες εικόνες ξεπηδούσαν στα μάτια μου.

Μαρία Ιακωβίδου

Η Παρεξηγημένη Έννοια Του Εγωισμού

Ως ανθρώπινα όντα βουτηγμένα στη περιέργεια, προσπαθούμε να εξερευνήσουμε τις απόκρυφες πτυχές των “άλλων” καταβάλλοντας υπέρμετρη προσπάθεια στη κατανόηση της συμπεριφοράς τους, καθώς και στις σκέψεις που τους οδήγησε στη συγκεκριμένη ενέργεια.

Ξεχνάμε, όμως, μια σημαντική λεπτομέρεια: Εμάς.

Πώς είναι δυνατόν, άραγε, αν δε γνωρίζεις τη δική σου μαγιά, να πλάσεις -αφού πρώτα περάσεις το στάδιο της κατανόησης- μια δεύτερη προσωπικότητα;

Η αποστασιοποίηση, η απεξάρτηση από εξωτερικούς παράγοντες και εν τέλει η πνευματική απομόνωση είναι καίρια σημεία, που θα οδηγήσουν σε μια εν δυνάμει κατανόηση του Εγώ μας.

Είναι πολύ ωραίο να εκτιμάς αυτό που είσαι. Είναι πολύ ωραίο να είσαι “Εγωιστής”. Σίγουρα, οι περισσότεροι από εσάς που μόλις διαβάσατε αυτή τη φράση, με τη παγιωμένα προκατειλημμένη έννοια του εγωισμού να παρατίθεται σε ένα απόλυτα θετικό πλαίσιο, θα απορήσετε και εν συνεχεία θα διαφωνήσετε.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, όμως, τι σημαίνει “Εγωισμός”; Αν σπάσουμε τη λέξη σε δύο μέρη (Εγώ + -ισμός) θα δούμε ετυμολογικά πως μιλάμε απλά για αγάπη προς τον εαυτό μας. Γιατί μας έχουν μάθει ότι είναι κακό να αγαπάμε τον εαυτό μας;

Πολλοί θεωρούν πως αν αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν αφήνουμε χώρο μέσα μας για τους άλλους και αυτό μας κάνει αδιάφορους, απάνθρωπους, αναίσθητους, αδιάφορους, φειδωλούς.

Προσωπικά θεωρώ πως δεν υφίσταται αγάπη για τον άλλο, που να μη ξεκινάει από την αγάπη για τον εαυτό του, η οποία όχι απλά δε θα τον μετατρέψει στα παραπάνω κοσμητικά επίθετα, αλλά θα τον κάνει πιο δυνατό, σίγουρο και αμετάκλητο κριτή όταν θα επιλέξει να μετατρέψει τη σκέψη του σε ενέργεια προς ένα τρίτο πρόσωπο.

Θα είναι γνώστης των πράξεών του και εγωιστικά θα πάρει την ευθύνη που αυτές φέρουν, χωρίς να φορτώσει το εμπλεκόμενο πρόσωπο με τύψεις που κρύβουν οι ενοχικές “ανιδιοτελείς” προσωπικότητες.

Εδώ οφείλει να γίνει μια επεξήγηση-επισήμανση: όλες οι έννοιες, ακόμα και οι πιο αγαθές, όταν κινούνται και εκφράζονται ακραία, τείνουν να γίνουν αρνητικές, πόσο μάλλον όταν αναλαμβάνουμε να εξαγνίσουμε μια καθολικά αρνητικά δοσμένη έννοια, αυτή του “Εγωισμού”.

Το θέμα είναι κατά πόσο έχουμε τη διάθεση και την υποδομή να αποτινάξουμε τις αντιλήψεις που έχουμε συντηρήσει παραδοσιακά στο μυαλό μας και να τις αντικαταστήσουμε με αυθεντικές και καινοτόμες προοπτικές.

Υπάρχει, λοιπόν, υγιής και νοσηρός εγωισμός. Και στις δύο περιπτώσεις, το άτομο θεωρεί πως είναι το κέντρο του κόσμου. Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο ότι ένας υγιής εγωιστής είναι κυρίαρχος του δικού του κόσμου, ενώ η νοσηρότητα απαιτεί να γίνει το κέντρο του κόσμου των άλλων και εκεί χάνεται το παιχνίδι.

Είναι ανάξιο να μειώνουμε τον εαυτό μας και να επιτρέπουμε στους άλλους να θεωρούν πως αποτελούν εκείνοι το κέντρο της δικής μας ζωής.

Καθημερινά οφείλουμε εγωιστικά να είμαστε καλύτεροι από αυτό που ήμαστε εχθές και όχι καλύτεροι από τον διπλανό μας.

Η παγίδα στην οποία πέφτουν, συνήθως, οι πολέμιοι του εγωισμού είναι πως προσπαθούν να γίνουν αυτό που “Πρέπει” να είναι για τους άλλους.

Καταδυναστεύουν τη προσωπικότητά τους και γίνονται έρμαια αποφάσεων που δεν έχουν κλιθεί καν να σκεφτούν, να αναλογιστούν και να ζυγίσουν αιτίες και συνέπειες.

Παραφράζοντας -λίγο- ένα γνωμικό του Albert Einstein, όλοι γνωρίζουμε κάτι. Το καταλαβαίνουμε, όμως;

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως η ζωή μας διαμορφώνεται από τον τρόπο που την ερμηνεύουμε. Από τις σκέψεις και τη δομή που της δίνουν οι ερμηνείες μας.

Επομένως, εφόσον γνωρίζουμε ότι οφείλουμε να είμαστε πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι στη ζωή μας, γιατί δίνουμε το ρόλο μας να διαβαστεί από τρίτους;

Δεν είναι και τόσο εγωιστικό όσο φαίνεται…

Πόσο πετυχημένη είναι η σχέση σας; Κάντε το τεστ

Χρόνια ερευνών δείχνουν ότι υπάρχουν 25 βασικά σημεία για να εμβαθύνει κανείς τη σχέση του και να την κάνει λειτουργική. Σημειώστε ποια από αυτά διαθέτει σχέση σας και σε ποια χρειάζεται να δώσετε προσοχή.

1. Ποιοτικός χρόνος. Χωρίς αυτόν η σχέση δεν μπορεί να κρατήσει. Μισή ώρα τη μέρα και ένα βράδυ το μήνα αφιερωμένο στον εαυτό σας και τον/τη σύντροφό σας είναι σημαντικά για να μη νιώθετε ότι απλώς τραβάτε κουπί δίπλα-δίπλα.

2. Διατηρήστε μια σωστή ισορροπία ανάμεσα στην ανεξαρτησία του καθενός και την υγιή αλληλεξάρτηση. Διατηρώντας κανείς τα ενδιαφέροντα, τις φιλίες και χρόνο για τον εαυτό του διαφυλάσσει το ζωτικό εκείνο κομμάτι που του επιτρέπει να πει στον/τη σύντροφο το 'σε αγαπώ, σε έχω ανάγκη', χωρίς να κρέμεται από πάνω του/της.

3. Η ασφάλεια του πάρε-δώσε. Η σωστή σχέση δεν είναι μονόδρομος: για να υπάρχει σιγουριά και φροντίδα, χρειάζεται να ισορροπεί το τι προσφέρει και τι λαμβάνει καθένας από τον/τη σύντροφό του και να ξέρει πότε πρέπει να συμβιβαστεί.

4. Ακρόαση. Μάθετε να ακούτε τον σύντροφό σας, να δείχνετε ενδιαφέρον και να θυμάστε κάποια απ' όσα σας λέει. Ενθαρρύνετέ τον/την να σας ακούσει και δείξτε την ικανοποίησή σας όταν το κάνει.

5. Καλό σεξ. Μη ντραπείτε να δώσετε στον/τη σύντροφό σας από την αρχή τον ορισμό του καλού σεξ και οργασμού για σας και μάλιστα με ...παραδείγματα.

6. Μάθετε να κάνετε ένα πράγμα που αποκαθιστά τα θετικά συναισθήματα στη σχέση σας: μια ζεστή αγκαλιά, ένα αυθεντικό χαμόγελο, ένα λουλούδι...

7. Κρυμμένη ενόχληση = δηλητήριο για τη σχέση. Αν κάτι σας απασχολεί, πέστε το με καλό τρόπο. Αν πρόκειται για το σύντροφό σας, μη ξεχνάτε ότι στους άνδρες αρέσει να βρίσκουν λύσεις σε προβλήματα, αν πρόκειται για τη σύντροφό σας, της αρέσει να αναλύει συναισθήματα και καταστάσεις. Προσπαθείστε να βρείτε λύση από κοινού.

8. Τα χρήματα αποτελούν τη νούμερο ένα αιτία καβγάδων στα ζευγάρια. Συζητήστε εκ των προτέρων τα οικονομικά, βγάλτε κοινό προϋπολογισμό και δεχτείτε ότι το κάθε μέλος δικαιούται να έχει έξοδα για τα χόμπι ή ενδιαφέροντά του χωρίς να περνάει κάθε φορά από ...Ιερά Εξέταση!

9. Πάρτε και δώστε εκτίμηση. Μην περιμένετε πάντα από τον/τη σύντροφό σας να σας κάνει ένα κομπλιμέντο, αλλά πέστε κάτι θετικό εσείς οι ίδιοι για τον εαυτό σας (αυτό επίσης δείχνει και αυτοπεποίθηση). Μην ξεχνάτε να έχετε έναν καλό λόγο για τον άλλο, όσο μικρό και να είναι αυτό το θετικό κάτι.

10. Μικροατέλειες. Μερικές φορές κάποια μικροατέλεια του συντρόφου μας 'τραβάει' σε αυτόν (π.χ., ελιά στο δέρμα, κοκκίνισμα ντροπής, κ.ο.κ.) αλλά με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να γίνει ενοχλητική. Μάθετε να αγαπάτε τον/τη σύντροφό σας με τις μικροατέλειές του.

11. Μην τιμωρείτε. Μάθετε ότι το να 'τιμωρείτε' τον/τη σύντροφό σας δε λειτουργεί, αντίθετα μπορεί να στραφεί εναντίον σας και να πεισμώσει χειρότερα. Είναι προτιμότερο να κάνετε μια ειλικρινή συζήτηση μαζί του/της και να επιβραβεύετε ό,τι κάνει καλά και σας αρέσει, αγνοώντας όσα δε σας αρέσουν.

12. Μοιραστείτε. Όχι, μόνο τα ωραία, αλλά και τα δύσκολα! Οι διάφορες δουλειές σπιτιού (εσωτερικές και εσωτερικές) αποτελούν έναν από τους συνηθέστερους λόγους καυγάδων των ζευγαριών. Κάντε μια λίστα με τις δουλειές που αναλογούν στον καθένα και συμφωνείστε ο καθένας στο κομμάτι του.

13. Κοινό 'μέτωπο'. Αν έχετε παιδιά, θα πρέπει να εμπλέκεστε και οι δύο στην ανατροφή τους και να εμφανίζετε κοινή γραμμή απέναντί τους. Οι διαφωνίες σχετικά με θέματα των παιδιών δεν πρέπει να γίνονται μπροστά στα παιδιά: οι γονείς οφείλουν να έχουν κοινή αντιμετώπιση και να αλληλοϋποστηρίζονται.

14. Σεξουαλική ζωή. Μπορεί με τα χρόνια η σεξουαλική σας ζωή να μην είναι όπως πρώτα: μην το αποδεχτείτε παθητικά! Συζητήστε το και βρείτε τρόπους να βελτιώσετε τη συχνότητα/ποιότητα της σεξουαλικής σας ζωής. Ακόμα και η μικρή προσπάθεια φέρνει μεγάλα αποτελέσματα.

15. Πειρασμοί. Πιθανότατα να μπείτε στον πειρασμό να κάνετε μια εξωσυζυγική σχέση -η έλξη προς κάποιο άλλο άτομο καθώς και η φαντασίωση ότι όλα θα είναι τέλεια και μαγικά μαζί του είναι κάτι το φυσιολογικό. Τα ψέματα, η υποκρισία, οι καβγάδες, η διπλή ζωή δεν είναι ποτέ κάτι όμορφο. Πάρτε την απόφαση αν θέλετε να μείνετε ή να φύγετε από τη σχέση σας και πράξτε σύμφωνα με αυτή την απόφασή σας. Από την άλλη, αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεχτείτε να συγχωρήσετε ή ζητήστε να συγχωρεθείτε. Με ειλικρίνεια και διάλογο αντιμετωπίζεται αυτό το θέμα.

16. Βαρεμάρα στη σχέση σημαίνει κρυμμένος θυμός. Αν βαριέστε με τον/τη σύντροφό σας, αναζητήστε κρυμμένες αιτίες θυμού απέναντί του/της.

17. Αντιμετωπίστε το συναίσθημα. Αντρες και γυναίκες αντιμετωπίζουν διαφορετικά τις έντονες συναισθηματικές καταστάσεις. Όταν ο σύζυγος είναι στεναχωρημένος ή δακρυσμένος, είναι προτιμότερο να τον αφήσετε για λίγο μόνο του, να καταλαγιάσουν τα συναισθήματά του. Αν πάλι η σύζυγός σας αντιμετωπίζει μια έντονα συναισθηματική κατάσταση, ρωτείστε την αν επιθυμεί να το κουβεντιάσετε.

18. Μάθετε να διαφωνείτε εποικοδομητικά. Το μυστικό είναι να μην πείτε ποτέ στον άλλον κάτι που δε θα θέλατε να πει σε εσάς.

19. Έρευνες δείχνουν ότι χρειάζονται 5 θετικές εμπειρίες για να σβήσει η ανάμνηση μιας άσχημης εμπειρίας. Έτσι, δώστε πέντε καλές κουβέντες για κάθε αρνητικό σχόλιο, και πέντε αγκαλιές για κάθε μούτρωμα.

20. Μάθετε να διαπραγματεύεστε. Αφιερώστε τρία λεπτά ο καθένας -χωρίς διακοπή- για να πείτε στον άλλο τι επιθυμείτε. Στη συνέχεια αναζητήστε κοινούς τρόπους για να φτάσετε εκεί που θέλετε.

21. Αποδεχτείτε όσα δεν αλλάζουν. Εφόσον είστε σε γενικές γραμμές ικανοποιημένοι από τον/τη σύντροφό σας, αποδεχτείτε ότι κάποια χαρακτηριστικά δεν αλλάζουν.

22. Μάθετε να συγχωρείτε. Χωρίς συγχώρεση δε μπορεί να συνεχίσει μια σχέση. Αν συμβεί κάτι σημαντικό και δεν μπορείτε να συγχωρήσετε, ξανασκεφτείτε το και κάντε νέα αρχή με άλλο άτομο.

23. Αποδεχτείτε ότι και οι δύο θα αλλάξετε με τα χρόνια. Έτσι, ακόμα και αν ξεκινήσατε με μεγάλο έρωτα ή κατανόηση, μη θεωρείτε ότι θα είστε για πάντα σε 'αυτόματο πιλότο': τσεκάρετε την πορεία της σχέσης σας, κάνετε διορθωτικές κινήσεις και επενδύστε στους εαυτούς σας.

24. Αναγνωρίστε πότε πρέπει να φύγετε. Όταν η σχέση δεν πάει πουθενά, όταν υπάρχουν ριζικές διαφωνίες στις επιδιώξεις και στόχους ζωής, όταν υπάρχει συναισθηματική, λεκτική ή σωματική βία και, γενικά, περισσότερος πόνος απ' ότι ευχαρίστηση, θα πρέπει να φύγετε πριν σας καταστρέψει η σχέση σας.

25. Συμβουλευτείτε έναν ειδικό. Μη φοβηθείτε να ζητήσετε εξειδικευμένες συμβουλές για να βελτιώσετε μια ήδη καλή σχέση ή μια σχέση που έχει δυσκολίες.

Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια 

Φύγε απ’το μυαλό μου!!!

Αμνησία.

Πώς το λένε αυτό που θέλεις να τα ξεχάσεις όλα; Να μην μπορείς στη θύμησή σου να επαναφέρεις τίποτα. Δε με νοιάζει να ξέρω ποια είμαι, τι κάνω, πού πάω. Μόνο να ξεχάσω θέλω. Δε γίνεται ε; Και τι δεν θα ‘δινα για να γινόταν. Να ξεθωριάσεις, θέλω, μέσα μου.

Για πρώτη φορά να βάλω ένα μεγάλο τέλος, με κεφαλαία γράμματα, να το γράψω στους τοίχους του σπιτιού μου, στο αμάξι, στη δουλειά μου. Πρώτη φορά να σταματήσω όσα νιώθω. Με ρωτάς αν υπάρχουν στον έρωτα όρια. Θα σου φωνάξω ναι, υπάρχουν. Δεν ξαναβουτάω με το κεφάλι – πώς το λένε; Για κανέναν. Δεν σου άξιζε τίποτα. Διάβασε άλλη μία: τίποτα.

Δεν σου άξιζε η ειλικρίνεια που σου έδειξα. Πρέπει να βγεις επιτέλους από μέσα μου, να τελειώσει όλο αυτό. Γίνε λίγο ακόμα σκάρτος, μπορείς, έτσι να δικαιολογώ στον εαυτό μου ότι δεν αξίζεις τίποτα. Βγες από τις φλέβες μου, βγες από τα όνειρα που έκανα για μας. Βγες από την κρεβατοκάμαρα μας. Βγες από τη ζωή μου και κλείσε και την πόρτα. Και μην τολμήσεις να ξαναχτυπήσεις γιατί με φοβάμαι. Με φοβάμαι πολύ, αλήθεια σου λέω. Δε μου αξίζει όλο αυτό και το ξέρω. Αλλά εισβάλλεις στην καθημερινότητά μου και στη ζωή μου με τέτοιο τρόπο που δεν μπορώ να σε βγάλω.

Έρωτας, φίλε μου, δεν είναι να μη μ ‘έχεις. Έρωτας δεν είναι να σε μοιράζομαι. Έρωτας δεν είναι να μ ‘αγαπάς ακίνδυνα. Έρωτας είναι να μ ‘αγαπάς με όλο τον κίνδυνο. Ο δικός μου ο έρωτας είναι απαιτητικός και πεισματάρης. Αντέχεις την αλήθεια; Βγες, σου λέω. Βαρέθηκα να φοβάμαι τι σκέφτεσαι. Βαρέθηκα να φοβάμαι μη σε χάσω απ’ τη ζωή μου. Βαρέθηκα να κοιμάμαι και να ξυπνάω και να ‘σαι η τελευταία μου σκέψη. Βαρέθηκα να θέλω να σε προσέχω και από μακριά. Βαρέθηκα οι σκέψεις μου να με τρομάζουν περισσότερο από αυτά που συμβαίνουν ήδη γύρω μου. Βαρέθηκα να ασκείς εξουσία πάνω μου και να το παραδέχομαι. Βαρέθηκα να θέλω τόσο να είσαι ο άνθρωπός μου. Βαρέθηκα να νομίζω ότι ζητάω πολλά, αλλά στην πραγματικότητα εσύ να είσαι για λίγα. Βαρέθηκα να περιμένω ένα κάτι από ένα τεράστιο τίποτα.

Σου φαίνεται παράλογο, ίσως κι αρρωστημένο, το παραδέχομαι. Κάναμε τα πάντα για να το αποφύγουμε αλλά είμαι ανήμπορη χωρίς καμία αυτοσυγκράτηση, καμία κυριαρχία, κανέναν έλεγχο απέναντί σου. Με στενοχώρησες, με θύμωσες και με απογοήτευσες. Αναμένω κι υπομένω κι ύστερα παίρνω το δρόμο μου ξανά. Ξεχνώ και προσπερνώ. Στο τέλος νοσταλγώ και πάλι σ ‘αγαπώ και συνεχίζω. Ως εδώ όμως. Κουράστηκα.

Πρέπει να μάθεις να φεύγεις, να βάζεις τέλος και να το εννοείς. Οι απώλειες στη ζωή μάς είναι αναγκαίες. Να μάθουμε να βιώνουμε τον πόνο. Να αδειάζουμε για να έχουμε τη δυνατότητα να ξαναγεμίσουμε. Να αφήσουμε για να μπορέσουμε να ξαναπάρουμε. Ξέρεις τι; Θα τα κρατάω όλα για πάρτη μου. Δε χαραμίζω πλέον την καρδιά μου, δεν ξοδεύομαι και δε σκορπίζομαι άλλο. Διεκδίκησα κι εκτέθηκα αλλά δε με νοιάζει, δεκάρα δε δίνω. Βγες και σου υπόσχομαι ότι θα με σκέφτεσαι και να λες, «τι έκανα ο μαλάκας.»

Άννα-Μαρία Μαρίνου

Ένα τζόνι σε ψηλό.

Επιστρέφω έπειτα από δυο χρόνια στα γνώριμα μου στέκια. Αγνώριστος. Αλλά κι έτσι να μην ήμουν, όταν είσαι καμένο χαρτί δεν τη φοβάσαι τη φωτιά.

Τούτο το κακόφημο μπαρ, μια καντίνα για μετά και το φεγγάρι, κάποτε ήταν αρκετά για να φτιάξουν τα βράδια μου.

Αγγίζω, σχεδόν ερωτικά το χερούλι της ξύλινης πόρτας και μπαίνω στο δεύτερο «σπίτι» μου. Δεν ήταν οργανωμένο το μαγαζί, αλλά τα Σαββατοκύριακα μάζευε αρκετό κόσμο. Φασαρία, κακό. Αντρικά βλέμματα εστιασμένα πάνω σε γυναικεία μπούστα και πισινούς.

Αφουγκράζομαι κάθε λεπτομέρεια, κάθε περιβάλλοντα ήχο, ψάχνοντας την αίσθηση του οικείου. Εκείνη την ασφάλεια του γνώριμου, που λατρεύω. Να τη! Η άκρη μου. Ενάμισι μέτρο αριστερά από το τελευταίο παράθυρο του μαγαζιού. Κάθομαι περιμένοντας τη σερβιτόρα…
Δίπλα μου, ένας πατέρας νουθετεί το γιο του. «Γίνε ό,τι θέλεις, μόνο μπάτσος μη γίνεις.» Ξάφνου, έρχονται θύμησες του δικού μου πατέρα. Τα λόγια του. «Κοίτα να βολευτείς σε κάποιο σώμα ασφαλείας αλλιώς θα σου σπάσω τη μέση.» Ποτέ μου δεν γούσταρα τα «βολέματα», αλλά και η μέση μου, ευτυχώς άντεξε. Παρά τα είκοσι εφτά δύσκολα χρόνια λειτουργίας της.

- «Θα παραγγείλετε;»
- «Ένα τζόνι… σε ψηλό.»

Έρχεται το ποτό κι αρχίζω το αγαπημένο μου χόμπι. Χαζεύω τον κόσμο. Ρέμπελοι κάθονται και καταπίνουν οινόπνευμα. Πολύ οινόπνευμα. Μια μεγάλη δυσδιάκριτη μουτζούρα στον τοίχο υποδηλώνει ότι η τέχνη είναι παντού. Θύμησες του πατέρα, γι‘ άλλη μια φορά. Καθώς κι εκείνος μουτζούρωνε τους τοίχους στις οικοδομές. Τι σου είναι τελικά η επιλεκτική μνήμη; Απ’ τη μια σου δίνει άλλοθι κι από την άλλη σε θρυμματίζει… Η απώλεια. Δεν έδειχνα το πόσο με ενοχλούσε. Δεν δείχνω αυτό που με ενοχλεί. Λάθος μου. Μεγάλο! Αλλά κάποιοι άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ μικρά λάθη.

Οι ώρες περνούν και το αλκοόλ ρέει. Το ποτό γίνεται μπουκάλι. Μισοάδειο. Ακούω τον ήχο της μηχανής ενός αυτοκινήτου. Κάποιος φεύγει, σκέφτομαι… Τα φώτα περνούν στο εσωτερικό του μαγαζιού, δυσανασχετώντας τους μεθυσμένους θαμώνες. Δυο – τρείς βάζουν τα χέρια μπροστά στα πρόσωπά τους. Ενώ πιο ‘κεί μια ατάραχη νεαρά αδιαφορεί και συνεχίζει να λικνίζεται σε έναν σκοπό που μαρτυρούσε έρωτα. Μόλις απέκτησε η νύχτα μου, λίγο ενδιαφέρον παραπάνω.
Δεν υπάρχει αυλαία, δεν υπάρχουν σκηνικά. Μονάχα εκείνη και αρχίζεις και πλέκεις το σενάριο, στον δρόμο για την κατάκτηση. Σιγά – σιγά χανόντουσαν τα φώτα του αυτοκινήτου, αφήνοντας πίσω τους ένα εκκωφαντικό «σκάσιμο».

Μένω να παρατηρώ το «θήραμα» κι έπειτα ενεργώ διακριτικά. Δεν θυμάμαι και πολλά από τη συνέχεια. Μονάχα ότι με ξύπνησε το φως του ήλιου, δίπλα της, μέσα σ’ ένα άηχο δωμάτιο. Κι άρχισε να διαφαίνεται η αλήθεια. Δυο γυμνά κορμιά κι ύποπτοι λεκέδες στα σεντόνια και στους τοίχους.
Μόλις σπατάλησα άλλη μια νύχτα, σκέφτομαι. Κι όλα αυτά για την αγάπη που δεν μου δόθηκε. Για τα χέρια που ‘μείναν άδεια. Κοιτάζω αυτόματα τα χέρια μου… Γραμμές θλιμμένες κι αποκλίνουσες. Αποκλίνουν από την αγάπη σου. Κι ένα μονόγραμμα, ψηλά στο αριστερό μπράτσο. Το ψηλαφίζω, στιγμιαία.

Τελικά… όσα «ξένα κρεβάτια» κι αν μετρήσεις θ’ ανήκεις πάντοτε σ’ αυτό που σου λείπει κι όχι σ’ αυτό που κοιμάται δίπλα σου.

Μεθυσμένες εξομολογήσεις.

Δεν ξέρω γιατί στα λέω τώρα. Ναι όντως, ίσως είναι αργά. Αλλά κατά βάθος πάντα ήξερες μέσα σου πόση αγάπη είχα για σένα. Ποτέ μου δεν κατάφερα να νιώσω αυτό που μου πρόσφερες εσύ.
Λένε πως η αγάπη είναι επικίνδυνη πολλές φορές, γνώριζα τον κίνδυνο παρόλ' αυτά, δεν με ένοιαζε να «πέσω», ήξερα το τέλος του βιβλίου μας από την αρχή, ή θα τα παίξεις όλα για όλα ή θα καείς. Άρπαξα όμως το ρίσκο σαν να μην υπήρχε επόμενο ξημέρωμα.

Άλλωστε με έκανες δικιά σου με ένα σου βλέμμα, με μια τζούρα από το εθιστικό άρωμα σου, που με ταξίδευε σε τόπους και φαντασιώσεις πλάνες και γλυκά καταστροφικές. Με έκανες δικιά σου. Μου αρκούσε και μόνο κάθε φορά που με είχες στην αγκαλιά σου και σιγοτραγουδούσα μέσα μου αυτή την τελευταία φράση, δικιά σου.
Δεν είχα ξαν’ αγαπήσει άνθρωπο ποτέ έτσι, δεν ξέρω, το έχεις νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα; Απλά με ένα μοναδικό βλέμμα να βλέπεις όλη σου τη ζωή, μικρούς μελιστάλαχτους αναστεναγμούς που σου γεμίζουν το είναι και πλημμυρίζουν την καρδιά σου τόπους μαγικούς, συναισθήματα μοναδικά, χαμόγελα χρυσοκεντημένα.

Δεν είναι παρόρμηση αλήθεια. Είναι κάτι, πώς να στο πω, ουτοπικό μα συνάμα τόσο αληθινό. Πάντα γελούσα με την φράση έρωτας ισούται με πεταλούδες στο στομάχι. Θυμάσαι; Πόσο παιδιάστικα σατίριζα κάθε τι που αρνιόμουν την ύπαρξη του; Μέτα το πρώτο φιλί, το τρυφερό εκείνο άγγιγμα που μου χάρισες, ο χωροχρόνος ξαφνικά απλά σταμάτησε, μια χαοτική ζαλάδα, ένα απροσδόκητο φούντωμα  και τσουπ. Μου χτύπησαν την πόρτα οι πεταλούδες, και δεν ήταν καθόλου φιλικές. Αυτό το ανακάτεμα, η ζαλάδα, το φούντωμα δεν έλεγαν να σταματήσουν. Χανόμουν στις λέξεις σου, στο βλέμμα σου, στη φωνή σου, στο άρωμα σου.

Ο χρόνος σταμάτησε και εγώ πετούσα και χανόμουν, κρεμόμουν από τα χείλη σου, μεθούσα με τη μυρωδιά σου. Εκείνη η μέρα, εκείνο το βλέμμα μου αρκούσαν για να συλλαβίσω για πρώτη φορά τη λέξη έρωτας. Πες με παρορμητική, επιπόλαια αλλά από εκείνη τη μέρα, εκείνο το λεπτό, ήξερα πως ήσουν ο άνθρωπος μου. Μια στιγμή, ένα μέρος, μια ψυχή, την πιο απροσδόκητη στιγμή, αρκούν για να σκίσεις το καταπιεσμένο κεφάλαιο της ζωής σου και να δώσεις πνοή και ζωή στο επόμενο που σου χτυπάει την πόρτα.

Και το επόμενο ήσουν εσύ μάτια μου, ήσουν εσύ. Ήξερα καλά την μοναδικότητα σου, ο απροσδιόριστος πόνος μα συνάμα η εκκωφαντική λαχτάρα που έβγαζες πάντα μου προξενούσαν ένα περίεργο μυστήριο. Σε θεωρούσα κάτι άπιαστο, κάτι μελαγχολικά ελκυστικό, αυτό ήταν που με τραβούσε βέβαια σε εσένα. Αυτή η ανεξήγητη λύπη στο βλέμμα σου, η περιέργεια που παρακολουθούσες τους ανθρώπους, εξονυχιστικά από πάνω μέχρι κάτω, σαν κάτι να έψαχνες να βρεις. Δεν φοβόσουν τίποτα και κανέναν, βασικά όχι φοβόσουν. Εμένα.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα το γιατί, πάντα με κοιτούσες και με πλησίαζες με ένα απροσδόκητο και ανεξήγητο φόβο και άγχος, σαν να έτρεμες να μη ραγίσεις το αγαπημένο σου παιχνίδι. Μου φαίνεται αστείο κάπως, ξέρεις. Όλα αυτά περί έρωτα με ροζ συννεφάκια και λουλουδένια όνειρα ποτέ δεν μπορούσα να τα καταλάβω. Η γλυκανάλατη εκδοχή της αγάπης και του έρωτα ήταν για μένα μια κακόγουστη υπερεκτιμημένη προβολή των χαζοχαρούμενων κοριτσιών. Μήπως έχω γίνει και εγώ μια από αυτές; Η αλήθεια, ούτε που με νοιάζει πλέον. Τώρα ξέρω καλά με τι έχω να κάνω. Δεν πας κόντρα σε μια τέτοια φουρτούνα, ανιδιοτελή που σε μαγνητίζει και σε παρασέρνει στη δίνη της, για μια παρορμητικά μεθυστική επιβίωση αισθημάτων. Δεν πας μάτια μου.

Γιώτα Μαστροσαββάκη

Ρουα Ματ.

Είναι στιγμές,
που ένα και μοναδικό βλέμμα αρκεί για να σου κάψει το μυαλό. Η λογική της καρδίας σαν ένα μικρό παιδί «φτιαγμένο» από ευτυχία κάνοντας τραμπάλα.
Πάνω - κάτω, πάνω - κάτω…

Πότε δεν είσαι σίγουρος για το σωστό ή το λάθος. Πώς να 'σαι άραγε; Ο παραλογισμός και η καψούρα δύσκολα αφήνουν τα μάτια της Ψυχής και της καρδίας ανέγγιχτα.

Προσπερνάς θεωρίες, λογική, σπας τα γυάλινα δεσμά της καρδιάς. Μονάχα για ένα βλέμμα, μονάχα για αυτή την ανατριχίλα, αυτό το ανακάτεμα.
Μια λέξη, ένα άγγιγμα, ένα φιλί, ένα χαμόγελο πόσο εύκολα μπορεί να σε πλανέψει. Να χαθείς, να παραδώσεις σώμα και ψυχή σε μια ψυχή. Σε εκείνο το βλέμμα, το χαμόγελο, το άγγιγμα.

Αυτό το αδιάψευστο καταραμένο σημείο. Ξέρεις που έτσι;
Αυτό εκεί στο στήθος. Ναι την καρδία. Όσες φορές και να αρνηθείς, να διαψεύσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, θα καραδοκεί, θα καρτερεί. Για αυτή την ριμάδα την υπενθύμιση. Δεν εξαπατάται τόσο εύκολα.

Θα πληγωθεί, θα πονέσει, θα αγαπήσει αλλά πάντοτε θα παίξει το τελευταίο της πιόνι από εκείνα τα καλά. Ξέρεις μωρέ. Και θα σε βγάλει Ρουα Ματ.

Δώσε μου λίγο κόκκινο έρωτα

Το κόκκινο χρώμα έχει αποτυπωθεί στη συνείδηση μας ως το χρώμα του έρωτα, ίσως γιατί επιστημονικά, είναι μια απόχρωση που διεγείρει τις αισθήσεις. Έχω στο μυαλό μου έρωτες και έρωτες και καθένας από αυτούς έχει στιγματιστεί από το δικό του χρώμα.

Έρωτες ροζ, μοβ, μαύροι, γκριζωποί. Αλλά οι πιο έντονοι, οι πιο παθιασμένοι, ήταν οι κόκκινοι. Είναι αυτοί οι έρωτες που από την πρώτη επαφή καταλαβαίνεις τη δυναμική και την έντασή τους. Και όπου κόκκινος έρωτας, εννοώ τον απόλυτο, τον μαχητικό. Και οι έρωτες που έμειναν κόκκινοι στο μυαλό μου, άφησαν σημάδια βαθιά. Άλλοτε κόκκινα στίγματα από πασαλειμμένο κραγιόν σε πουκάμισα, άλλοτε σε ραβασάκια.

- «Γιατί το κόκκινο είναι το χρώμα του έρωτα μωρό μου;», σε ρώτησα ένα ανοιξιάτικο βραδάκι που με είχες στην αγκαλιά σου και με κοιτούσες σα μαγεμένος, και είπα να το εκμεταλλευτώ καθώς εσείς οι άντρες σε τέτοιες στιγμές τα λέτε όλα.
- «Γιατί είναι δυνατό χρώμα, όπως δυνατός είναι και ο έρωτας. Μου θυμίζει τα χείλη σου. Και τα χείλη σου και η ματιά σου με καίνε. Έτσι σε αισθάνομαι, φωτιά.»

- «Μόνο όταν είμαι κοντά σου αισθάνεσαι αυτή την έλξη;», σε ρώτησα.
- «Όχι, και όταν είσαι μακριά μου, όταν σε σκέφτομαι, αυτό το χρώμα μου έρχεται στο μυαλό, τα χείλη σου, και το κορμί σου να καίει. Ζωντάνια και σπίθα, αυτό είναι ο έρωτας, σου δίνει ζωή, σε ξυπνά. Για αυτόν το λόγο το κόκκινο του πάει. Όταν μου λείπεις και είμαστε χώρια, αυτό το κόκκινο σκοτεινιάζει στο μυαλό μου και έρχομαι κοντά σου όσο πιο γρήγορα μπορώ για να ξαναζωντανέψει και να πάρουμε πάλι φωτιά.»

Αυτά μου είπες και πριν προφτάσω να μιλήσω μου έκλεισες το στόμα με ένα άγαρμπο και απότομο φιλί, σα να ήθελες να αποτρέψεις τον σχολιασμό μου που θα επακολουθούσε.

Κάπως έτσι φαντάζομαι τον έρωτα και εγώ. Αυτή η απόχρωση του ταιριάζει. Το κόκκινο χρώμα, παραπέμπει στο αίμα και στην επανάσταση. Εισβάλλει στην ψυχοσύνθεσή μας, και μας καταβάλλει. Γίνεται επανάσταση στο μέσα μας, τα όριά μας, στα «πρέπει» και τα «μη» μας. Φοράει κόκκινη φορεσιά ο έρωτας και χορεύει παθιασμένο τάνγκο στο μυαλό μας κάτω από κόκκινα φώτα.

Τα χουμε ξανά πει, ο έρωτας είναι για δυο. Και το κόκκινο δεν πάει με πολλά χρώματα. Έχει ταυτότητα και υπόσταση. Κυριαρχεί το κόκκινο παντού, όπως και ο έρωτας. Ένα πρέπει να είναι το μότο μας λοιπόν. «Δώσε μου τον έρωτά σου στην πιο κόκκινη εκδοχή και εγώ θα φροντίσω να γίνει το αγαπημένο σου χρώμα».

Κάπως έτσι εν κατακλείδι, πριν πήξουμε στο χρώμα, θα το αναφέρω άλλη μια φορά, και εύχομαι, αυτά τα ανοιξιάτικα βράδια να βρείτε το θάρρος και να δηλώσετε με πάθος: «Και να σου πω κάτι μάγκα μου; Για σένα θα περνούσα όλα τα κόκκινα και όλα τα στοπ του κόσμου. Για να έρθω κοντά σου».

Βάλτε αυτήν τη μαγική χρωστική ουσία στη ζωή σας, και μην τα φοβάστε τα έντονα. Το πάθος μιλάει με την αφή, και φοράει τα γιορτινά του. Σα να θέλει να ξεχυθεί παντού, να πανηγυρίσει. Και αναρωτιόμουν γιατί πήρε «κόκκινα γυαλιά» στο τραγούδι του ο Κραουνάκης, και γιατί μου αρέσει τόσο το «κόκκινο φιλί» των μπλε. Μόλις μου λύθηκαν όλες οι απορίες.

Πέννη Δημοπούλου

Kαι οι ματιές σμίγουν.

Στον κόσμο αυτό.. υπάρχει πάντα ένα άτομο
που περιμένει ένα άλλο..
είτε στη μέση μιας ερήμου..
είτε στη μέση μιας μεγάλης πόλης...
Κι όταν οι δύο αυτοί άνθρωποι διασταυρώνονται
και οι ματιές σμίγουν...
το παρελθόν και το μέλλον χάνουν τη σημασία τους...
και το μόνο πράγμα που υπάρχει είναι εκείνη η στιγμή..
μαζί με την απίστευτη βεβαιότητα ότι τα πάντα
κάτω από τον ήλιο είναι γραμμένα από το ίδιο Χέρι..
το Χέρι που αφυπνίζει την Αγάπη..."

Paulo Coelho.

Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα.

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ίσως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρούν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σαν μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν. 

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχθείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Πώς μια «ικανοποιητική κατάσταση» μειώνει τις πιθανότητες της αληθινής αγάπης

Ο Mark Radcliffe εξηγεί πώς μια «ικανοποιητική κατάσταση» μειώνει τις πιθανότητες της αληθινής αγάπης 

Έχω μια απλή θεωρία για τον κόσμο. Ο λόγος που όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι σε μια βαθιά, αληθινή σχέση είναι εξαιτίας ενός πράγματος: δεν αποφασίζουν να χωρίσουν νωρίς όταν βρίσκονται σε μια κακή. Μένουν σε κάτι που είναι "OK" για μήνες, ακόμη και για χρόνια, προτιμώντας την ασφάλεια της μετριότητας από την αγωνία της μοναξιάς. Τελικά, αποτυγχάνουν να κάνουν χώρο στη ζωή τους για τον σωστό άνθρωπο επειδή δεν υπάρχει χώρος. 

Πρόκειται για μια απλή απαίτηση: ζητήστε δυνατά συναισθήματα στη σχέση σας. Ζητήστε έμπνευση και δέος – όχι όλη την ώρα, αλλά με κάποια συχνότητα. Μην συμβιβάζεστε. Αν δεν πείτε δυνατά (ή έστω από μέσα σας) «σ' αγαπώ» στον σύντροφο σας μέσα στους πρώτους έξι μήνες, πατήστε το κουμπί "next". Πρέπει να έχετε το κουράγιο να πιστέψετε ότι υπάρχει κάτι καλύτερο για εσάς. 

Και ξέρω ότι κάποιοι άνθρωποι θα έχουν αντιρρήσεις γιατί θα πουν ότι ερωτεύτηκαν κάποιον μετά από τρία χρόνια σχέσης, και ότι τώρα είναι μαζί σαράντα χρόνια και τα λοιπά. Δεν αντιλέγω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Αλλά αυτό που συμβαίνει αρκετά πιο συχνά είναι άνθρωποι που βρίσκονται σε ύπνωση για χρόνια και μετά παντρεύονται γιατί νομίζουν ότι δεν μπορούν να «πετάξουν» πέντε χρόνια που έχουν επενδύσει, κι έτσι προτιμούν να σπαταλήσουν άλλα δέκα μίζερα χρόνια σε μια αταίριαστη σχέση χωρίς να έχουν το κουράγιο να χωρίσουν. 

Από όσα έχω παρατηρήσει σε ζευγάρια που πραγματικά ταιριάζουν, δεν χρειάζεται πολύς καιρός για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι έχει βρει το σωστό ταίρι. Γίνεται αρκετά νωρίς στη σχέση – συνήθως μέσα στον πρώτο χρόνο, μερικές φορές μέσα στις πρώτες εβδομάδες. Αν είσαστε το σωστό είδος ανθρώπου, που έχει κάνει την κατάλληλη δουλειά με τον εαυτό του, τότε θα ξέρετε πολύ γρήγορα. Και αν δεν πείτε το «σ' αγαπώ», δεν είναι κάποιο τραγικό τέλος. Σημαίνει απλώς ότι μάλλον μπορείτε να βρείτε κάτι καλύτερο, και θα έπρεπε. Το χρωστάτε και στους δύο να χωρίσετε, και να δώσετε ο ένας χώρο στον άλλον για να βρουν και οι δύο ένα καλύτερο ταίρι. 

Το πρόβλημα που έχουμε δημιουργήσει ως κοινωνία, είναι ότι θεωρούμε τον χωρισμό που δεν έχει προκύψει μετά από κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα, κάπως ανήθικο. Όμως δεν χρειάζεται να περιμένετε μέχρι κάποιος να σας απατήσει για να χωρίσετε. Μπορείτε να φύγετε αν σας το λέει η καρδιά σας. Μπορείτε να αποχωρήσετε όταν νιώθετε κάτι σαν: «Μου αρέσεις. Περνάμε «ωραία». Το σεξ είναι καλό. Αλλά θέλω κάτι περισσότερο. Μου αξίζει κάτι περισσότερο. Όπως κι εσένα σου αξίζει κάτι περισσότερο». Κι έτσι λύνεται το θέμα των ενοχών. 

Όταν έρθει η αληθινή αγάπη, δεν είναι δύσκολο να την αναγνωρίσει κανείς. Όταν όλα μπαίνουν στη θέση τους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Τα πάντα ξεκαθαρίζουν με ακρίβεια λέιζερ. Η αληθινή αγάπη ηρεμεί. Εμπνέει. 

Από τον συγγραφέα Mark Radcliffe